We śnie

 „Kto przy zdrowych zmysłach zamieniłby wygodną, dobrze płatną i nieobciążającą fizycznie i psychicznie pracę za biurkiem na ciężką fizycznie i psychicznie opiekę nad osobami starszymi, często agresywnymi, brudnymi i trudnymi w kontakcie?” - czytam.

Ja tak zrobiłam. Kiedy po trzech latach latach bezrobocia dostałam pracę w polskiej szkole, było to zaledwie pół etatu. Zarabiałam około pięćset zł. Nie mogłam się sama utrzymać i mieszkałam z rodzicami. W lipcu 2006 spakowałam manatki i dołączyłam do czterystu tys. „nieporadnych, ale szukających lepszego życia” (jak się wyraził pewien polityk) Polaków którzy wyjechali na Wyspy od momentu rozszerzenia UE w 2004 r. Anglia zdawała mi się rajem.

Jako opiekunka, pomagałam rezydentom w codziennych potrzebach: poranne wstawanie, ubieranie się itd. Uporawszy się z tym, włączałam im telewizor. Patrzyłam na staruszków, kurczących się w fotelach, nie mogąc oprzeć się myśli, że ktoś ich wykiwał. W końcu robili wszystko, jak w społeczeństwie przystoi. Starali się utrzymać rodzinę – dorosłe dzieci wyprawiły ich do domu starców. Pracowali latami, mając nadzieję przejść na emeryturę – pieniądze z niej opłacały im dom opieki…

Anastazja, bohaterka książki “We śnie” nie wyjechała wprawdzie z Polski, ona również jednak preferowała raczej “ciężką fizycznie i psychicznie opiekę nad osobami starszymi” niż pracę za biurkiem. Powieść Zuzanny Dydyny udowadnia, że ten “nietypowy” wybór może być – z “ludzkiego” punktu widzenia - jak najbardziej słuszny.

Po okresie “tułania się między zawodami” młoda bohaterka znajduje swoje powołanie – w pomaganiu drugiemu człowiekowi. Daje z siebie wszystko i uzyskuje dodatkową “zapłatę” – nie chodzi tu o pieniądze. Dzięki nowej pracy znika poczucie bezsensu życia, które wcześniej tak bardzo trapiło Anastazję.

Autorka powieści podejmuje się trudnego zadania – nie chodzi tu jedynie o opisanie “życia” w domu całodobowej opieki nad osobami starszymi. Czytając powieść “We śnie” poznajemy nie tylko rytm dnia pielęgniarek i innych pracowników, lecz również ich charaktery. Kulisy pracy stopniowo, powoli odsłaniają coraz więcej – wewnętrzny świat bohaterów, ich rozterki, trudności, niepokoje, przywary i zalety.

Przyglądamy się również ich snom: to dzięki nim Anastazja poznaje losy swoich podopiecznych… Książka Zuzanny Dydyny to pozycja nietypowa i choćby przez to godna polecenia! Autorka z wielką starannością – i sympatią wobec swoich bohaterów – opisuje ich losy. Odnosi znakomite efekty: czytelnikowi bardzo trudno jest pozostać obojętnym wobec postaci, opisywanych w tej wartościowej, bardzo ciekawej książce. Polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu Białe Pióro.

Autor: Zuzanna Dydyna

Wydawnictwo Literackie Białe Pióro

Literatura obyczajowa



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Szczęście do poprawki

Obraz
Szczęście to, według definicji znalezionej w Internecie, uczucie zadowolenia, radości oraz wszystko, co wywołuje ten stan. Jeśli tak, to dla bohaterki książki Arlety Tylewicz przez długi czas “szczęście” oznaczało… Bycie tak zwaną kobietą – bluszczem, czyli osobą pasywną, całkowicie zależną od swojego partnera. Cóż – o gustach się nie dyskutuje: to, co dla jednych jest ujmą, sprawia przyjemność innemu… Szczupła, jasnowłosa Jagoda była przekonana, że miała wiele powodów, by uważać się za wybrankę losu. Własny dom z ogródkiem, kochający rodzicie (posiadacze posesji w malowniczym Szczyrku) no i przystojny mąż… Trzydziestolatka nie mogła pochwalić się wprawdzie imponującą karierą zawodową, rekompensowało to jednak uczucie spełnienia, znajdowane w relacji małżeńskiej z Leszkiem… Do czasu jednak! Pewnego dnia, gdy Jagoda oglądała telewizję w swoim przytulnym gniazdku, czekając aż biszkopt się upiecze, na samochód Leszka, zaparkowany przed domem jego kochanki, spadł konar drzewa. Policjanc...
Czytaj więcej

Mokra biel Bambino

Obraz
Napisałem powieść… I co z tego? Tworzenie książek jest szczególnie narażone na wątpliwości tego rodzaju, ponieważ autor nie ma możliwości przewidzenia, jak efekt końcowy zostanie odebrany przez czytelników. Brak dobrego przyjęcia lub niska sprzedaż utworu sprawia, że autor zadaje sobie pytanie, czy warto pisać książki. Nadchodzą chwilę zwątpienia: zastanawiamy się, czy nasze działanie ma sens. Nie mamy ochoty realizować projektów skazanych na porażkę lub takich, które nie prowadzą do wymarzonego celu. Tak właśnie czuję się obecnie. Przestałam pisać – bo i po co? Doszłam do wniosku, że cały ten “interes z pisaniem” nie prowadzi do niczego dobrego… Nawet jeśli uda mi się stworzyć prawdziwe arcydzieło, zatonie ono w morzu przeciętnych lub zwyczajnie złych książek… Bo tylko takie ukazują się na rynku, nieprawdaż? Otóż nie: tomik opowiadań Aleksandry Igras stanowczo przeczy takiemu założeniu. Pomimo, że mamy tu do czynienia z debiutem, utwór zaskakuje swoją dojrzałością. Mnie samą urzek...
Czytaj więcej

Słodko - gorzko

Obraz
  Moja córka ma tylko czternaście lat, ale w swojej włoskiej szkole średniej może się pochwalić znajomością osób o odmiennej orientacji seksualnej. Jej koleżanka E. jest lesbijką, znajomy G. opowiada wszystkim, że podoba mu się chłopak z innej klasy… Francesca wie, co oznacza homoseksualizm – w moich czasach wyglądało to inaczej. Jako że przyszło mi urodzić się epoce Gierka, sprawy sprawy seksu otaczał pewien nimb tajemnicy. Pamiętam, jak niedługo po tym, jak skończył się w Polsce komunizm w telewizji pokazywano film z pewną dozą erotyzmu. Nazajutrz omawiały go moje dwie sąsiadki, panie w starszym wieku. “ Wiesz, jakie to rzeczy wczoraj oglądałam? Baba poszła spać z chłopem i patrzyła na jego wacka! Ja czterdzieści lat żyję z moim starym, mieliśmy ośmioro dzieci i takich rzeczy nigdy nie widziałam.” Jeśli tak przedstawiały się sprawy “tradycyjnego” seksu, to historie kochających inaczej musiały być zupełnie zepchnięte pod dywan… I tak właśnie było. O tym, że istnieją homosek...
Czytaj więcej