W cieniu łowcy

Mówi się, że książki nie należy oceniać po okładce, wiadomo jednak, że większość ludzi tak właśnie robi… Nie jestem tu żadnym wyjątkiem: to właśnie ona sprawiła, że nabrałam ochoty, by sięgnąć po powieść Eve Laudy. Na okładce “W cieniu łowcy” widoczna jest hala lotniska, a na niej zarysy postaci: dwoje dorosłych ciągnie za sobą walizki, towarzyszy im trójka dzieci. Gdzieś w dali widać odlatujący samolot. Jest jeszcze ręka z wyciągniętym pistoletem oraz plama krwi…

Trzeba przyznać, że autorowi okładki udało się bardzo dobrze zasugerować, o co chodzi w książce! Trójka dzieci to dziewczynki Antonia, Lullu i ich braciszek, mały Rocco. Dwoje dorosłych to ich dziadkowie, którzy próbują ochronić wnuczęta i samych siebie przed długimi rekami ścigających ich przestępców. Gangsterzy szantażują rodzinę, żądając dużych pieniędzy…

Wszystko zaczęło się pewnego pięknego dnia, kiedy rodzice trójki dzieci wybrali się nad jezioro. Wykąpawszy się w ciepłej, krystalicznie czystej wodzie Gaspar i Marietta postanowili robić zdjęcia… Pechowo dla siebie, dostrzegli wyjątkowo duże drzewo, w dziupli którego ukryte były narkotyki. Gaspar pozwolił sobie otworzyć pakunek – chwila nieuwagi i biały proszek rozsypał się na trawę.

Kiedy małżeństwo odgadło, z czym mają do czynienia, próbowali uciekać motorem, na próżno jednak. Nad jeziorem obserwowani byli przez gangsterów: kule przestępców dosięgły ich bardzo szybko. Tego pechowego dnia dwójka rodziców osierociła gromadkę swoich dzieci… Rok później do dziadków, Franco i Bellini, którzy opiekują się Antonią, Lullu i Rocco dzwoni anonimowy przedstawiciel świata narkotykowej mafii. Żąda wyrównania rachunków – biały proszek, rozsypany przez Gaspara wart był milion dolarów…

Franco i Bellini nie mają zamiaru słuchać przestępców, zwracają się więc do policji. To nie wystarcza jednak. Cała rodzina zostaje zmuszona do ucieczki – przenoszą się do Niemiec, następnie zaś Francji, Hiszpanii, Australii i Polski. Przez całą drogę nie opuszcza ich poczucie zagrożenia, związane z postacią tajemniczego Łowcy, którego złowrogi cień zdaje się wszędzie im towarzyszyć.

Powieść Eve Laudy całkiem dobrze się czyta. Posiada wartką akcję i ciekawe dialogi… Mnie samą najbardziej urzekły opisy zjadanych przez bohaterów potraw. Pieczone indycze udźce, kotlety w orzechowej panierce, wyborne desery, aromatyczna kawa i wiele, wiele innych. Książka o tytule “W cieniu łowcy” jest historią pełną ciekawych wątków. Na uwagę zasługuje ten o uczuciu łączącym trójkę dzieci i ich kochających dziadków, którzy za wszelką cenę próbują ochronić wnuczęta przed niebezpieczeństwami tego świata.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu Białe Pióro.

Autor: Eve Lauda

Wydawnictwo Literackie Białe Pióro

Powieść kryminalna





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Szczęście do poprawki

Obraz
Szczęście to, według definicji znalezionej w Internecie, uczucie zadowolenia, radości oraz wszystko, co wywołuje ten stan. Jeśli tak, to dla bohaterki książki Arlety Tylewicz przez długi czas “szczęście” oznaczało… Bycie tak zwaną kobietą – bluszczem, czyli osobą pasywną, całkowicie zależną od swojego partnera. Cóż – o gustach się nie dyskutuje: to, co dla jednych jest ujmą, sprawia przyjemność innemu… Szczupła, jasnowłosa Jagoda była przekonana, że miała wiele powodów, by uważać się za wybrankę losu. Własny dom z ogródkiem, kochający rodzicie (posiadacze posesji w malowniczym Szczyrku) no i przystojny mąż… Trzydziestolatka nie mogła pochwalić się wprawdzie imponującą karierą zawodową, rekompensowało to jednak uczucie spełnienia, znajdowane w relacji małżeńskiej z Leszkiem… Do czasu jednak! Pewnego dnia, gdy Jagoda oglądała telewizję w swoim przytulnym gniazdku, czekając aż biszkopt się upiecze, na samochód Leszka, zaparkowany przed domem jego kochanki, spadł konar drzewa. Policjanc...
Czytaj więcej

Mokra biel Bambino

Obraz
Napisałem powieść… I co z tego? Tworzenie książek jest szczególnie narażone na wątpliwości tego rodzaju, ponieważ autor nie ma możliwości przewidzenia, jak efekt końcowy zostanie odebrany przez czytelników. Brak dobrego przyjęcia lub niska sprzedaż utworu sprawia, że autor zadaje sobie pytanie, czy warto pisać książki. Nadchodzą chwilę zwątpienia: zastanawiamy się, czy nasze działanie ma sens. Nie mamy ochoty realizować projektów skazanych na porażkę lub takich, które nie prowadzą do wymarzonego celu. Tak właśnie czuję się obecnie. Przestałam pisać – bo i po co? Doszłam do wniosku, że cały ten “interes z pisaniem” nie prowadzi do niczego dobrego… Nawet jeśli uda mi się stworzyć prawdziwe arcydzieło, zatonie ono w morzu przeciętnych lub zwyczajnie złych książek… Bo tylko takie ukazują się na rynku, nieprawdaż? Otóż nie: tomik opowiadań Aleksandry Igras stanowczo przeczy takiemu założeniu. Pomimo, że mamy tu do czynienia z debiutem, utwór zaskakuje swoją dojrzałością. Mnie samą urzek...
Czytaj więcej

Słodko - gorzko

Obraz
  Moja córka ma tylko czternaście lat, ale w swojej włoskiej szkole średniej może się pochwalić znajomością osób o odmiennej orientacji seksualnej. Jej koleżanka E. jest lesbijką, znajomy G. opowiada wszystkim, że podoba mu się chłopak z innej klasy… Francesca wie, co oznacza homoseksualizm – w moich czasach wyglądało to inaczej. Jako że przyszło mi urodzić się epoce Gierka, sprawy sprawy seksu otaczał pewien nimb tajemnicy. Pamiętam, jak niedługo po tym, jak skończył się w Polsce komunizm w telewizji pokazywano film z pewną dozą erotyzmu. Nazajutrz omawiały go moje dwie sąsiadki, panie w starszym wieku. “ Wiesz, jakie to rzeczy wczoraj oglądałam? Baba poszła spać z chłopem i patrzyła na jego wacka! Ja czterdzieści lat żyję z moim starym, mieliśmy ośmioro dzieci i takich rzeczy nigdy nie widziałam.” Jeśli tak przedstawiały się sprawy “tradycyjnego” seksu, to historie kochających inaczej musiały być zupełnie zepchnięte pod dywan… I tak właśnie było. O tym, że istnieją homosek...
Czytaj więcej