Spokój grabarza

Mówi się, że rzeczy których ludzie żałują na łożu śmierci to: po pierwsze, braku odwagi żeby żyć, jak się chciało. Po drugie, że pracowali tak ciężko. Po trzecie, niemożności okazywania prawdziwych uczuć. Czy rzeczywiście tak to właśnie wygląda? Należałoby może spytać grabarza imieniem Ludwik Popiołek. Ten skromny mieszkaniec miejscowości o nazwie Mogiłka ma osobliwy dar: słyszy opowieści ludzi, którzy odeszli już z tego świata…

Jako pierwsza przemawia do niego niewidoma za życia Danusia – jasnowłosa i urodziwa, dawno temu była wielką miłością Ludwika… I tak już chyba pozostało, bo po tragicznej śmierci ukochanej, która nie przetrwała kolizji z powożonym przez pijanego woźnicę wozem nie zainteresował się nikim innym.

To właśnie jej głos słyszy w swojej głowie pewnego wczesnego ranka, kiedy to kieruje się na cmentarz w rodzinnej Mogiłce. Ten niecodzienny fakt czyni na nim tak wielkie wrażenie, że serce nie wytrzymuje tego napięcia. Dopada go silny ból, traci nawet przytomność… Ludwik przeżyje zawał; wybudzony ze stanu nieświadomości, znów słyszy głos swojej zmarłej przedwcześnie kobiety.

“Ludwiku, nie umrzesz, dopóki nie wysłuchasz historii zmarłych z tego cmentarza” – mówi Danusia.

“Spokój grabarza” to nieco nostalgiczna opowieść, w której przewija się wiele wątków pomniejszych bohaterów; łączy je ten należący do Ludwika. Nie brak tu hrabiny, prostytutki, mordercy, są również smutne historie należące do zmarłych dzieci. Pan Popiołek jest osobą, która wiele potrafi zrozumieć… Nie ocenia, nie potępia – sam przeżył, jakby nie było, siedemdziesiąt pięć lat. Rozumie, że ludzka egzystencja nie jest sprawą łatwą.

Stary grabarz jest powiernikiem zbolałych duszyczek – pojmuje bowiem, że zależy im na wysłuchaniu, którego czasami za życia nie mieli… Odniosłam wrażenie, iż książka Patrycji Żurek to opowieść o samotności – tej wiecznej, silniejszej niż śmierć. Człowiek bywa nierozumiany za życia – być może dlatego nie może znaleźć spokoju “po drugiej stronie” – tej tajemniczej, gdzie wszyscy odchodzimy?

Wspominałam wcześniej, że bardzo lubię pióro autorki ze Śląska. Nie jest ona wprawdzie mistrzynią optymizmu – jej opowieści najczęściej ukazują ludzki żal, smutek, gorycz i dotkliwą pustkę… Są jednak przez to wartościowe, często przejmujące i bardzo aktualne. Za “historiami z zaświatów” kryją się sprawy dotykające każdego z nas, a przez to uniwersalne.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Autorce.

Autor: Patrycja Żurek

Wydawnictwo: Virtualo

Literatura obyczajowa


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Szczęście do poprawki

Obraz
Szczęście to, według definicji znalezionej w Internecie, uczucie zadowolenia, radości oraz wszystko, co wywołuje ten stan. Jeśli tak, to dla bohaterki książki Arlety Tylewicz przez długi czas “szczęście” oznaczało… Bycie tak zwaną kobietą – bluszczem, czyli osobą pasywną, całkowicie zależną od swojego partnera. Cóż – o gustach się nie dyskutuje: to, co dla jednych jest ujmą, sprawia przyjemność innemu… Szczupła, jasnowłosa Jagoda była przekonana, że miała wiele powodów, by uważać się za wybrankę losu. Własny dom z ogródkiem, kochający rodzicie (posiadacze posesji w malowniczym Szczyrku) no i przystojny mąż… Trzydziestolatka nie mogła pochwalić się wprawdzie imponującą karierą zawodową, rekompensowało to jednak uczucie spełnienia, znajdowane w relacji małżeńskiej z Leszkiem… Do czasu jednak! Pewnego dnia, gdy Jagoda oglądała telewizję w swoim przytulnym gniazdku, czekając aż biszkopt się upiecze, na samochód Leszka, zaparkowany przed domem jego kochanki, spadł konar drzewa. Policjanc...
Czytaj więcej

Mokra biel Bambino

Obraz
Napisałem powieść… I co z tego? Tworzenie książek jest szczególnie narażone na wątpliwości tego rodzaju, ponieważ autor nie ma możliwości przewidzenia, jak efekt końcowy zostanie odebrany przez czytelników. Brak dobrego przyjęcia lub niska sprzedaż utworu sprawia, że autor zadaje sobie pytanie, czy warto pisać książki. Nadchodzą chwilę zwątpienia: zastanawiamy się, czy nasze działanie ma sens. Nie mamy ochoty realizować projektów skazanych na porażkę lub takich, które nie prowadzą do wymarzonego celu. Tak właśnie czuję się obecnie. Przestałam pisać – bo i po co? Doszłam do wniosku, że cały ten “interes z pisaniem” nie prowadzi do niczego dobrego… Nawet jeśli uda mi się stworzyć prawdziwe arcydzieło, zatonie ono w morzu przeciętnych lub zwyczajnie złych książek… Bo tylko takie ukazują się na rynku, nieprawdaż? Otóż nie: tomik opowiadań Aleksandry Igras stanowczo przeczy takiemu założeniu. Pomimo, że mamy tu do czynienia z debiutem, utwór zaskakuje swoją dojrzałością. Mnie samą urzek...
Czytaj więcej

Słodko - gorzko

Obraz
  Moja córka ma tylko czternaście lat, ale w swojej włoskiej szkole średniej może się pochwalić znajomością osób o odmiennej orientacji seksualnej. Jej koleżanka E. jest lesbijką, znajomy G. opowiada wszystkim, że podoba mu się chłopak z innej klasy… Francesca wie, co oznacza homoseksualizm – w moich czasach wyglądało to inaczej. Jako że przyszło mi urodzić się epoce Gierka, sprawy sprawy seksu otaczał pewien nimb tajemnicy. Pamiętam, jak niedługo po tym, jak skończył się w Polsce komunizm w telewizji pokazywano film z pewną dozą erotyzmu. Nazajutrz omawiały go moje dwie sąsiadki, panie w starszym wieku. “ Wiesz, jakie to rzeczy wczoraj oglądałam? Baba poszła spać z chłopem i patrzyła na jego wacka! Ja czterdzieści lat żyję z moim starym, mieliśmy ośmioro dzieci i takich rzeczy nigdy nie widziałam.” Jeśli tak przedstawiały się sprawy “tradycyjnego” seksu, to historie kochających inaczej musiały być zupełnie zepchnięte pod dywan… I tak właśnie było. O tym, że istnieją homosek...
Czytaj więcej